نسيم رحمت

انسان باید خودش حافظ شرافت و کرامت و عزت خویش باشد؛ زیرا کسیکه خودش حافظ ارزش خودش نیست، نبایدامید داشته باشدتا دیگران برایش ارزشی قائل شوند.
برخی از سخنان، انسان را از ارزش و اعتبار ساقط می‌کند. انسانها باید در سخن اموری را رعایت کنند که شامل صداقت، صحت، استواری، پاکی و مانند آنها است. در آیات قرآنی به این معیارها در سخن توجه داده شده است؛ زیرا برخی از سخنان گناه کبیر‌ه است و این زبان است که سخنی چون بهتان، افتراء، تهمت، غیبت و مانند آنها را موجب می‌شود.
انسان مومن باید در گام نخست مواظب سخنان خودش باشد؛ زیرا مهم‌ترین اعمال خیر و شر از زبان تحقق می‌یابد. از همین رو قرآن، اعمال را از باب غلبه، به لفظ نسبت می‌دهد و بازخواست آن را مطرح می‌کند. (ق، آیه ۱۸)

پس باید کاری کرد که سخنی بر زبان نیاید که موجب بی‌ارزشی و بی‌اعتباری شخصیتی آدمی شود و انسان‌ را در میان مردم بی‌بها و بی‌ارزش سازد و شرافت و کرامتش را لکه‌دار کند.
امام حسین(ع) در تعاملات اجتماعی به این نکته توجه داده و فرموده‌اند:

“لاتقولوا بالسنتکم ما ینقص عن قدرکم”؛ چیزی را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.

(جلاءالعیون، ج۲ ص ۲۰۵)

#امام حسین (ع)

#سخن

#شخصیت