نسيم رحمت

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

راضی بودن به سخت ترین مقدرات الهی

از عالی ترین مراتب ایمان و یقین خواهد بود.

مستدرک الوسائل، ج2،ص413.

ابوحمزه ثمالى از اصحاب امام سجاد (عليه السلام ) گويد:

 از امام سجاد (عليه السلام ) شنيدم كه فرمود: وقتى روز قيامت برپا مى شود، خداوند همه انسانها را از آغاز تا انجام در يك سرزمين جمع مى كند آنگاه منادى خدا را صدا مى زند كجايند اهل فضل؟ (يعنى آنانكه داراى فضائل و شيوه هاى انسانى هستند)

جمعيتى بر مى خيزند، فرشتگان به استقبال آنها مى شتابند، وبه آنها مى گويند:فضل شما چه بوده ؟

آنها در پاسخ گويند: ما از كسانى هستيم كه : 1 - هر كس (از خويشان و مسلمين ) با ما قطع رابطه مى كرد، به او مى پيوستيم 2 - و هر كس ما را محروم مى ساخت ، به او عطا مى كرديم 3 - و از كسى كه به ما ستم مى نمود، او را مى بخشيديم.

فرشتگان به آنها گويند: راست گفتيد كه اهل فضيلت هستيد، اكنون وارد بهشت شويد.

(منظور از بخشيدن ظالم ، ظلم هاى كوچكى است كه معمولا نوع مردم گهگاهى نسبت به همديگر مى كنند، كه اهميت در بخشش است ، ولى اگر كسى ظالم شديد باشد و بخشش او، اثرى در او نكند، دستور اسلام در اين مورد مبارزه با او است .)

اصول کافی، جلد2

یکی از سوالات دینی که ممکن است برایمان پیش بیاید این است که چه کسی امام حسین را بعد از شهادتش دفن فرمود؟ چون کسی که امام معصوم را باید دفن کند خودش باید معصوم (امام دیگر) باشد؟

در این باره دیدگاه علما متفاوت است. یکی از نظریات ارائه شده در این باره مطابق آنچه در بعضی از روایات و کتب تاریخی آمده، چنین است: بدن مطهر امام حسین(ع) توسط فرزند گرامی شان امام زین العابدین(ع) در سرزمین کربلا به خاک سپرده شد؛ یعنی امام سجاد(ع) جهت تدفین و تشخیص شهدای کربلا مخصوصاً دفن پدر معصومش، حضرت امام حسین(ع) به حکم این ‌که «امام را جز امام کسی تغسیل و تکفین و تدفین نمی‌کند» از راه اعجاز از کوفه و زندان ابن زیاد به کربلا آمد و پیکرهای مطهر شهدا را دفن نمود.

 امام‌‌رضا(ع) در مناظره خود با پسر ابوحمزه فرمود: به من بگو آیا حسین بن علی(ع) امام بود؟ گفت: آری، امام فرمود: پس چه کسی امر دفن او را به عهده گرفت؟ گفت: علی بن الحسین(ع) پس امام فرمود: علی بن الحسین کجا بود؟ گفت در کوفه نزد پسر زیاد زندانی بود اما بدون این که آنها با خبر شوند به کربلا آمد و امر دفن پدر را سپری کرد و سپس به زندان برگشت. امام رضا(ع) فرمود: کسی که علی بن الحسین را قدرت داد که به کربلا بیاید، پدرش را دفن کند و برگردد، مرا نیز می‌تواند به بغداد ببرد تا پدرم را کفن و دفن کنم در حالی که نه در زندان هستم و نه در اسارت.[۱]

1.موسوی مقرّم ،عبدالرزّاق ، زندگانی امام زین‌العابدین علیه السلام ، ترجمه حبیب روحانی، ص ۵۷۸؛ شریف قرشی، باقر،تحلیلی از زندگانی امام سجادعلیه السلام،ترجمه محمدرضا عطایی،ج ۱،ص۲۴۳ .

امام حسين عليه السّلام و اصحاب ايشان و نيز حضرت زينب، خداي متعال را در همه چيز و همه جا مي ديدند يعني در هر اتفاقي كه براي آنها رخ مي داد، خدا را در آن اتفاق و حادثه با چشم دل مشاهده مي كردند و فرقي هم نمي كرد كه آن اتفاق، آسان و خوشايند باشد يا سخت و مصيبت بار، ولي چون هدف خدا بود و در سختيها هم، خدا را مشاهده مي كردند و خود را به او نزديك مي ديدند، اين سختيها نيز براي آنها زيبا و گوارا بود و لذا حضرت فرمود همه آن مصيبت ها و حادثه هاي تلخ براي ما زيبا بود. هر چه در عالم رخ می دهد تحقق آیات الهی و قوانین اوست . هر که از او تبعیت کند عزیز است ولو این که ظاهرا شکست بخورد و زیر دست و پا بیفتد و هر که نافرمانی او کند ذلیل است اگر چه صاحب مال و مقام باشد. پس هركس كاري را به عنوان و ظيفه انجام دهد و يا در آن كار و يا اتفاق فقط خدا را مورد نظر داشته باشد آن كار و اتفاق براي او شيرين و زيباست و اين معنا و تفسير همان جمله معروف حضرت زينب سلام الله عليها «ما رأيت الا جميلاً» است.

زیارت عاشورا حدیث قدسی است و اولین کسی که از اهلبیت علیهم السلام متن زیارت عاشورا را برای عموم مردم خواندامام باقر علیه السلام است که فرمود پدرم، او از پدرش او از جد ما از پیامبر (ص) و از جبرئیل و جبرئیل از خداوند متعال نقل کردند که
خداوند فرمود: السلام علیک یا أبا عبدالله
یعنی متن زیارت در بین اهلبیت علیهم السلام بوده است.
مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح نقل می‌کند امام صادق فرمود: از پدرم از پدرش تا امیرالمؤمنین از پیامبر (ص) و پیامبر از جبرئیل و جبرئیل از خداوند متعال نقل می ‌کند که خداوند فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم السلام علیک یا اباعبدالله تا آخر زیارت.

ابتدا که این زیارت به وسیله حدیث قدسی بر پیامبر (ص) وارد شد، سجده نداشته است و سجده آن در روز عاشورا به وجود آمده است که سیدالشهدا از صبح روز عاشورا بنا به مناسبتی فرازی از زیارت را می‌ خواندند و تا موقعی که حضرت به شهادت رسیدند تمام فرازهای زیارت راخواندند و بعد به شهادت رسیدند و این فراز سجده خوانده نشد تا زمانی که آن ملعون لعین بالای سر حضرت آمد تا سر مبارک ایشان را از تن جدا کند از جلو نتوانست سر را جدا کند، پیکر را برگرداند و سر را از قفا جدا کرد؛ وارد شده است که وقتی پیشانی حضرت به خاک افتاد حضرت این فراز انتهایی را شروع کردو

فرمود: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِينَ»

و این خیلی مهم است و به این علت این فراز سجده دار شده است؛ شما اینجا کلمه سجده ای را نمی بینید، با اینکه در آیات قرآن در تمام موارد واجب و مستحب، کلمه سجده وارد شده است چرا که حضرت در حال سجده عرضه می دارند: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِينَ»؛ هم علت سجده دار شدن مشخص است، و هم اینکه حضرت در چه حالی بوده اند؟؛ نه در حالی که حضرت علی اکبر یا طفلشان را از دست داده اند یا از اسب افتاده اند، در حالی حضرت به اینجا رسیده که به پیکر بی جان حضرت رحم نمی کنند و می ‌خواهند سر حضرت را از بدن جدا کنند در این حال حضرت شاکر و حامد خداوند است، و اینجا صبر سیدالشهدا درک شدنی است.

آیا می دانید درخواست مشترک همه انبیاء از خداوند چه بوده؟

قال أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع): لَیْسَ نَبِیٌّ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا وَ یَسْأَلُونَ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَنْ یُؤْذَنَ لَهُمْ فِی زِیَارَةِ الْحُسَیْنِ (ع).

?امام صادق علیه‌السلام فرمود:
هیچ پیامبری در آسمان و زمین نیست مگر آن که از خدا می خواهد به او اجازۀ زیارت امام حسین علیه‌السلام را دهد.

?بحارالأنوار، ج‏98، ص: 59.

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین (ع)

مُحَرَّمُ الحَرام، اولین ماه سال هجری قمری است. دلیل نامگذاری این ماه، حرام بودن جنگ در آن ذکر شده است. واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) و یارانش در ماه محرم اتفاق افتاده و شیعیان هر ساله در این ماه سوگواری می‌کنند.

علت نام گذاری

محرم اولین ماه سال قمری است، این ماه را از آن جهت محرم ناميدند كه در آن جنگ و غارت حرام بود.[۱]

پس از شهادت امام حسین (ع) در محرم سال ۶۱ هجری قمری، این ماه برای شیعیان به ماه عزا تبدیل شده و امامان معصوم(ع) و شیعیان به برگزاری عزا در این ماه همت می‌ورزیده‌اند.

امام رضا(ع) فرمود: «چون ماه محرم فرا می‌رسید، کسی پدرم را خندان نمی‌ديد و اندوه و حزن پيوسته بر او غالب می‌شد تا روز عاشورا. آن روز، روز مصيبت و حزن و گريه او بود و می‌فرمود: امروز روزی است که حسين (عليه السّلام) شهيد شده است».[۲]

میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب المراقبات می‌نویسد:

«برای دوستداران خاندان پیامبر(ص) شایسته است که به ویژه در دهه اول این ماه در قلب و ظاهرشان آثار حزن و اندوه هویدا باشد و بعضی از لذت‌های حلال را به ویژه در نهم، دهم و یازدهم این ماه ترک کنند، به مانند کسی که داغدار عزیزانش است؛ و در دهه اول این ماه هر روز امامشان را با زیارت عاشورا یاد کنند.»[۳]

 1. مسعودی،ج۲، ص۱۸۸

2. منتهی الآمال ، ج۱، ص۵۴۰.

3. المراقبات، فی مراقبات شهر محرم الحرام

یسع بن حمزه روایت می‌کند که در مجلس امام رضا علیه‌السلام نشسته بودم و از آن حضرت درباره حلال و حرام سوال می‌کردند غریبی خدمت امام رسید، سلام کرد و گفت:

«من از دوستداران شما، پدران و اجدادتان هستم، از حج باز گشته‌ام و خرجی راه تمام کرده‌ام، اگر مایلید مبلغی به من مرحمت کنید تا خود را به وطنم برسانم و در آنجا از جانب شما معادل همان مبلغ را به مستمندان صدقه خواهم داد، زیرا من در شهر خویش فقیر نیستم و اینک در سفر نیازمند مانده‌ام».

امام رضا علیه‌السلام از او خواست تا بنشیند و کمی صبر کند. پس از رفتن مردم حضرت برخاست، وارد حجره‌ای شد و پس از چند دقیقه بازگشت. از پشت در دویست دینار به او دادند و فرمودند:«این دویست دینار را بگیر و توشه‌ی راه کن و به آن تبرک بجوی. لازم نیست که از جانب من معادل آن صدقه بدهی»آن شخص دینارها را گرفت و رفت.

یسع بن حمزه می‌گوید از امام پرسیدم:«چرا چنین کردیدکه شماراهنگام گرفتن دینارهانبیند؟» امام فرمودند:«تا شرمندگی نیاز و سؤال را در او نبینم».
مناقب ج 4ص 360

قال أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (ع):

“لَيْسَ نَبِيٌّ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا وَ يَسْأَلُونَ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْ يُؤْذَنَ لَهُمْ فِي زِيَارَةِ الْحُسَيْنِ (ع)”

امام صادق علیه‌السلام فرمود:

هیچ پیامبری در آسمان و زمین نیست مگر آن که از خدا می خواهد به او اجازۀ زیارت امام حسین علیه‌السلام را دهد.

بحارالأنوار، ج‏98، ص59

اربعین، چهلمین روز شهادت امام حسین (ع) است که جان خود و یارانش را فدای دین کرد. از آنجا که گرامیداشت خاطره شهید و احیاء اربعین وی، زنده نگهداشتن نام و یاد و راه اوست و زیارت، یکی از راههای یاد و احیاء خاطره است، زیارت امام حسین (ع) بویژه در روز بیستم ماه صفر که اربعین آن حضرت است، فضیلت بسیار دارد.

امام حسن عسکری (ع) در حدیثی علامتهای «مؤمن» را پنج چیز شمرده است:

” عَلاماتُ المؤمنِ خَمسٌ: صَلَواتُ إحدي و خَمسينَ، و زيارةُ‌ الأربعينَ، و التَّخَتُّم بِاليَمينِ، و تَعفيرُ الجَبينِِ، و الجَهْرُ بِبسم اللهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ.”

“نماز پنجاه و یک رکعت، زیارت اربعین، انگشتر کردن در دست راست، پیشانی بر خاک نهادن و «بسم الله» را در نماز، آشکارا گفتن”

زیارت اربعین که در این روز مستحب است، در کتب دعا آمده است و به اینگونه شروع می شود: «السلامُ عَلی وَلِی اللهِ وَ حَبیبِهِ…» که این متن، از طریق صفوان جمال از امام صادق (ع) روایت شده است. زیارت دیگر آن است که جابربن عبدالله انصاری در این روز خوانده است و متن زیارت بعنوان زیارتنامه آن امام در نیمه ماه رجب نقل شده و با جمله «السلامُ عَلَیکم یا آلَ الله…» شروع می شود.

مورخان نوشته اند که جابربن عبدالله انصاری، همراه عطیه عوفی موفق شدند که در همان اولین اربعین پس از عاشورا به زیارت امام حسین (ع) نائل آیند. وی که آن هنگام نابینا شده بود، در فرات غسل کرد و خود را خوشبو ساخت و گامهای کوچک برداشت تا سر قبر حسین بن علی علیهما السلام آمد و با راهنمایی عطیه، دست روی قبر نهاد و بیهوش شد، وقتی به هوش آمد، سه بار گفت: یا حسین! سپس گفت: «حَبیبٌ لا یجیبُ حَبیبَهُ. ..» آنگاه زیارتی خواند و روی به سایر شهداء کرد و آنان را هم زیارت نمود. (فرهنگ عاشوراء، ص 203)

اهمیت اربعین از کجاست؟ صرف اینکه چهل روز از شهادت شهید می گذرد چه خصوصیتی دارد؟

اربعین خصوصیتش به خاطر این است که در اربعین حسینی یاد شهادت امام حسین(ع) زنده شد و این چیز بسیار مهمی است. اگر این شهادت عظیم در تاریخ اتفاق می افتاد یعنی حسین بن علی(ع) و بقیة شهیدان در کربلا شهید می شدند، اما بنی امیه موفق می شدند، همانطور که خود حسین(ع) و یاران عزیزش را از صفحه روزگار برافکندند و جسم پاکشان را زیر خاک پنهان کردند، یاد آنها را هم از خاطره نسل بشر در آن روز و روزهای بعد محو کنند، در این صورت آیا این شهادت برای عالم اسلام فایده ای می داشت؟ یا اگر هم برای آن روز یک اثری می گذاشت، آیا این خاطره در تاریخ، برای نسل های بعد، برای گرفتاری ها و سیاهی ها و تاریکی ها و یزیدی های دوران آیندة تاریخ هم اثری روشنگر و افشا کننده می داشت؟ اگر حسین(ع) شهید می شد، اما مردم آن روز و مردم نسل های بعد نمی فهمیدند که حسین(ع) شهید شده، آیا این خاطره چه اثر و چه نقشی می توانست در رشد و سازندگی و هدایت و برانگیزانندگی ملت ها و اجتماعات و تاریخ بگذارد؟ بله هیچ اثری نداشت.

اربعین روزی است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست. (گزیده ای از بیانات مقام معظم رهبری در تاریخ 29/ 6/ 68).

ماجرای بیماری آیت الله میلانی‌ و مسلمان شدن پروفسور برلون

مرحوم آیت الله سید محمد‌هادی میلانی‌ (ره) دچار بیماری معده شدند و پروفسور برلون را از اروپا برای جراحی ایشان آوردند و پس از یک عمل سه ساعته و زمانی که ایشان در حال به هوش آمدن بودند، به مترجم دستور داد تمام کلماتی که ایشان در حین به هوش آمدن می‌گویند را برایش ترجمه کند، مرحوم میلانی در آن لحظات فرازهایی از دعای ابوحمزه ثمالی را قرائت می‌کردند و پس از این مساله پروفسور برلون، گفت؛ کلمه شهادتین را به من بیاموزید؛ زیرا از این لحظه می‌خواهم روی به اسلام بیاورم و پیرو مکتب این روحانی باشم؛

وقتی دلیل این کار را جویا شدند، پروفسور برلون گفت؛ تنها زمانی که انسان شاکله وجودی خود را بدون این که بتواند برای دیگران نقش بازی کند، نشان می‌دهد، در حالت به هوش آمدن است و بنده دیدم که این آقا، تمام وجودش محو خدا بود، در آن لحظه به یاد اسقف کلیسای کانتربری افتادم که چندی پیش در همین حالت و پس از عمل در کنارش ایستاده بودم و دیدم که او ترانه‌های کوچه بازاری جوانان آن روزگار را زمزمه می‌کند، در آن لحظه بود که فهمیدم حقیقت، نزد کدام مکتب است و بعد از آن هم وصیت کرد که وی را در شهری که مرحوم میلانی را در آن دفن کرده اند به خاک بسپارند؛ قبر این پروفسور مسلمان شده در خواجه ربیع، محل مراجعه مردم و افرادی است که حقیقت اسلام را باور کرده‌اند.

به نقل از حجت الاسلام والمسلمین مروی؛ که ایشان سلوک اجتماعی، سلوک خانوادگی و سلوک فردی را از جمله آثار تبعیت از اهل بیت(ع) ذکر کرده و اظهارداشت: وقتی محور اخلاق و اندیشه بشریت، اهل بیت (ع) هستند، پس از شناخت، نوبت به تبعیت می‌رسد که مطمناً هر انسانی باید تابع این مکتب باشد.

چه کسی اولین بار زیارت عاشورا را برای مردم خواند؟
زیارت عاشورا حدیث قدسی است و اولین کسی که از اهلبیت علیهم السلام متن زیارت عاشورا را برای عموم مردم خواند، امام باقر علیه السلام است که فرمود پدرم، او از پدرش او از جد ما از پیامبر (ص) و از جبرئیل و جبرئیل از خداوند متعال نقل کردند که خداوند فرمود: السلام علیک یا أبا عبدالله. یعنی متن زیارت در بین اهلبیت علیهم السلام بوده است.
مرحوم شیخ عباس قمی در مفاتیح نقل می‌کند امام صادق فرمود: از پدرم از پدرش تا امیرالمؤمنین از پیامبر (ص) و پیامبر از جبرئیل و جبرئیل از خداوند متعال نقل می ‌کند که خداوند فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم السلام علیک یا اباعبدالله تا آخر زیارت.
راز سجده آخر زیارت عاشورا
ابتدا که این زیارت به وسیله حدیث قدسی بر پیامبر (ص) وارد شد، سجده نداشته است و سجده آن در روز عاشورا به وجود آمده است که سیدالشهدا از صبح روز عاشورا بنا به مناسبتی فرازی از زیارت را می‌ خواندند و تا موقعی که حضرت به شهادت رسیدند تمام فرازهای زیارت را خواندند و بعد به شهادت رسیدند و این فراز سجده خوانده نشد تا زمانی که آن ملعون لعین بالای سر حضرت آمد تا سر مبارک ایشان را از تن جدا کند از جلو نتوانست سر را جدا کند، پیکر را برگرداند و سر را از قفا جدا کرد؛ وارد شده است که وقتی پیشانی حضرت به خاک افتاد حضرت این فراز انتهایی را شروع کردو فرمود: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِينَ» و این خیلی مهم است و به این علت این فراز سجده دار شده است؛ شما اینجا کلمه سجده ای را نمی بینید، با اینکه در آیات قرآن در تمام موارد واجب و مستحب، کلمه سجده وارد شده است چرا که حضرت در حال سجده عرضه می دارند: «اللَّهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاكِرِينَ»؛ هم علت سجده دار شدن مشخص است، و هم اینکه حضرت در چه حالی بوده اند؟؛ نه در حالی که حضرت علی اکبر یا طفلشان را از دست داده اند یا از اسب افتاده اند، در حالی حضرت به اینجا رسیده که به پیکر بی جان حضرت رحم نمی کنند و می ‌خواهند سر حضرت را از بدن جدا کنند در این حال حضرت شاکر و حامد خداوند است اینجا باید صبر سیدالشهدا را مزه مزه کرد.

برگرفته از سایت روز دهم

در نماز انسان با خدایش نیایش می کند و در آخر نماز بهتر است که خواسته های خویش را از خدا بخواهد. این سنتی است که پیشوایان دین از جمله امام حسین(ع) بدان عمل می کرد. کسی از دعا و نیایش پرهیز می کند که مستکبر باشد و انسان مومن به سبب تواضع و فروتنی در پیشگاه خدا بلکه تذلل هماره هر چیزی را از خدا می خواهد و از آن جایی که نماز و پس از آن بهترین موقعیت برای دعا کردن است، بهتر است در این شرایط انجام گیرد.

در آیات و روایات دعاها و نیایش های بسیاری نقل شده است. از جمله کفعمى درباره دعاهای امام حسین(ع) پس از نماز گوید: دُعاءُ الحُسَینِ علیه السلام بَعدَ الفَریضَهِ:

“اَللّهُمَّ اِنّى اَسأَلُکَ بِکَلِماتِکَ وَ مَعاقِدَ عَرشِکَ وَ سُکّانِ سَماواتِکَ وَ اَرضِکَ وَ اَنبیائِکَ وَ رُسُلِکَ أَنْ تَستَجیبَ لى، فَقَدْ رَهَقَنى مِنْ أَمرى عُسراً فَأَسألُکَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ تَجْعَلَ لى مِن عُسرى یُسراً”

دعاى امام حسین علیه السلام بعد از نمازهاى واجب اینگونه بود:"خدایا از تو مى خواهم: به حرمت کلماتت و بندهاى عرشت و ساکنان آسمانها و زمینت و پیامبران و رسولانت، مرا اجابت کنى که کارم به سختى رسیده است، پس از تو مى خواهم بر پیامبر و آلش درود فرستى و سختى در امور مرا به آسانى تبدیل گردانى."(مصباح کفعمى: ص ۴۰۵)

دعا در هر حال خوب و در نماز و پس از آن بهتر است؛ از همین رو در احکام اسلامی آمده که دعا و نیایش پس از نمازهاى واجب (که به آن تعقیبات نماز گفته مى شود) مستحب است.

هر دعایی که از معصوم(ع) نقل شده ضمن بیان خواسته ها نوعی معرفت و شناخت به انسان نسبت به خدا و خلق می دهد. مضامین دعا و نیایش های آنان آموزنده و کلاس معرفت و تزکیه نفس و اخلاق است. مضمون این دعاى امام حسین علیه السلام نیز روى آوردن به خداى متعال در گشایش و حلّ مشکلات زندگى است، چرا که خداوند، سرچشمه رحمت و قدرت است و بنده باید حاجت خود را از معبودش طلب کند.

هم چنین مراعات مستحبات می تواند بستر مناسبی برای رشد انسان باشد؛ زیرا اکتفا کردن به واجبات مانند حرکت بر لبه مرزها است که احتمال برخورد می رود، اما به کار بستن مستحبات به معنای آن است که انسان از مرزهای خطر دور شده و خودش را به منطقه وسط و میانی نزدیک تر نموده و در امنیت بهتری قرار گیرد. از جمله مستحبات بلند گفتن بسـم اللّه در نماز است.

#دعا

#امام حسین(ع)

در تعداد دختران امام حسین و نام های آنها اختلاف وجود دارد. آنچه از منابع به دست می آید، امام حسین علیه السلام دارای چهار دختر به نام های فاطمه کبری، فاطمه صغری، سکینه و رقیه بوده است.
اصل وجود دختری چهار ساله برای امام حسین علیه السلام در منابع شیعی آمده است. در کتاب کامل بهائی نوشته علاء الدین طبری (قرن ششم هجری) قصه دختری چهار ساله که در ماجرای اسارت در خرابه شام در کنار سر بریده پدر به شهادت رسیده، آمده است. اما در مورد نام او، آیا رقیه بوده یا فاطمه صغری و… اختلاف است.

                 
مشهور این است که ایشان سه یا چهار بهار بیشتر به خود ندیده و در روزهای آغازین صفر سال 61 ه .ق، پرپر شده است. بعد از واقعه عاشورا دشمن تمام کسانی را که زنده مانده بودند، اسیر کرد. میان این اسرا، یک دختر کوچک هم دیده می ‏شد. این دختر کوچک رقیه بود. رقیه دختر امام حسین علیهماالسلام که حالا بعد از شهادت پدرش به همراه عمه ‏اش زینب و اسرای دیگر به طرف شام می ‏رفت.

از داخل خرابه های شام، صدای یک کودک به گوش می ‏رسید. تمام کسانی که در میان اسرا بودند، می ‏دانستند که این صدای رقیه دختر کوچک امام حسین(ع) است. رقیه از خواب بیدار شده بود و سراغ پدرش را می ‏گرفت. گویا خواب پدرش را دیده بود.

مأموران خرابه پرسیدند: چه خبر شده است؟ گفتند: دختر خردسال امام حسین(علیه السلام)پدرش را خواب دیده است و او را می خواهد. آنان سر بریده حضرت را در درون طبقی نهادند و روی آن را با پارچه ای پوشاندند و جلوی او گذاشتند. شدت ضعف و گرسنگی، کودک را به توهّم انداخته بود. او گریه می کرد و می گفت: من که غذا نخواستم؛ من پدرم را می خواهم. مأموران گفتند: این پدرت است.

وقتی رقیه (علیهاالسلام)روپوش را کنار زد، سر بریده پدر را به سینه چسباند و دلسوزانه می گفت:

«یَا اَبَتَاه! مَن ذَا الّذِی خَضَبَکَ بِدِمَائِکَ؟ یَا اَبَتَاه! مَن ذَا الَّذِی قَطَعَ وَرِیدَکَ؟ یَا اَبَتَاه! مَن ذَا الَّذِی اَیتَمَنِی عَلی صِغَرِ سِنِّی؟ یَا اَبَتَاه! مَن بَقِیَ بَعدَکَ نَرجُوهُ؟ یَا اَبَتَاه! مَن لِلیَتِیمَةِ حَتَّی تَکبرُ؟ یَا اَبَتَاه! مَن لِلنِّسَاءِ الحَاسِراتِ؟ یَا اَبَتَاه! مَن لِلاَرَامِل المُسبَیَاتِ؟ یَا اَبَتَاه! مَن لِلعُیُونِ البَاکِیَاتِ؟ یَا اَبَتَاه! مَن لِلضَّایِعَاتِ الغَریبَاتِ؟ یَا اَبَتَاه! مَن لِلشُّعُورِ المَنشُورَات؟ یَا اَبَتَاه! مَن بَعدُکَ؟ وَا خَیبَتَاه مِن بَعدِکَ، وَا غُربَتَاه! یَا اَبَتَاه! لَیتَنِی لَکَ الفِدَاءُ! یَا اَبَتَاه! لَیتَنِی قَبلَ هَذَا الیَومِ عُمیَاءٌ! یَا اَبَتَاه! لَیتَنِی تَوَسَّدتُ التُّرَابِ وَ لا اَری شَیبَکَ مُخضَباً بِالدِّمَاءِ»

(ای پدر! چه کسی صورتت را با خون سرت رنگین کرد؟ چه کسی رگ های گلویت را برید؟ چه کسی مرا در این خردسالی یتیم کرد؟ چه کسی بانوان را در پناه خود می گیرد؟ چه کسی زنان بیوه شده را آشیان می دهد؟ چه کسی اشک از چشم های اشک بار پاک می کند؟ چه کسی زنان آواره را مأوا می دهد؟ چه کسی موهای پریشانمان را می پوشاند؟ پس از تو که… وای بر خواری پس از تو؟ وای از غریبی!کاش پیش از دیدن این روز کور می شدم! کاش چهره در خاک می بردم و محاسن تو را خونین نمی دیدم.)

سپس آن قدر گریه کرد تا از هوش رفت و ناله اش برای همیشه خاموش گردید. صدای گریه بالا گرفت و مصیبتی دیگر بر دل داغدار اهل بیت علیهم السلام نشست و این گونه واپسین شبِ زندگانیِ کوتاه فرشته غم، با غصه سپری شد و بدن مجروح و ستم دیده او را در همان خرابه به خاک سپردند. او روز اول صفر به آن ویرانه آمد و پس از چهار شب، در پنجم صفر سال 61 هجری، به سوی پدر شهیدش پر کشید. مرقد مطهر حضرت رقیه علیها السلام در سوریه نزدیک به قبر حضرت زینب علیها السلام است.

«تسليم» يكى از حالات سالك است كه پس از «وصول»، به او دست می‏دهدواين حالت عبارت است از استقبال قضا و تسليم به مقدرات الهى و بنابه گفته خواجه عبدالله ‏انصارى: «تسليم، خويشتن به حق سپردن است»؛در واقع در اين مرتبه سالك، همه هستى خود را – با تمامى ابعاد اعتقادى و عملى‏ اش – به خدا سپرده و تسليم محض اوامر و افعال او است.
خواجه عبدالله تسليم را سه قسم مى داند:"يكى تسليم توحيد است و ديگر تسليم اقسام است و سيم تسليم تعظيم است. تسليم توحيد سه چيز است: خداى را ناديده بشناختن و نادريافته را پذيرفتن و بى معاوضه چيزى پرستيدن. تسليم اقسام سه چيز است: بر وكيل وى اعتماد كردن و به ظن نيكو حكم پذيرفتن و كوشش در حفظ نفس بگذاشتن. تسليم تعظيم سه چيز است: سعى خويش را در هدايت وى كم ديدن و جهدِ خود در معنويتِ وى كم ديدن و نشان خود در فضل وى كم ديدن‏ “
رساله صد ميدان، ص‏۶۲؛ منازل السائرين، ص‏۳۶
امام سجادعليه السلام مى فرمايد: «به بيمارى سختى دچار شدم.پدرم حسين بن على عليه السلام به من فرمود: چه ميل دارى؟ عرض كردم: ميل دارم نسبت به خود براى حضرت حق تعيين تكليف نكنم؛ او آنچه به نفع من است از باب لطف و مهرش تدبير مى‏ كند.من علاقه دارم در پيشگاه حضرتش تسليم محض باشم.“
پدرم فرمود: آفرين! با ابراهيم خليل هماهنگ شدى؛ به هنگامى كه مى‏ خواستند او را در آتش بيندازند، جبرئيل به او گفت: چه حاجتى دارى؟ پاسخ داد: براى حق تعيين تكليف نمى‏ كنم؛ او مرا كفايت مى‏ فرمايد كه بهترين وكيل من در تمام شئون حيات است».ديار عاشقان، ج‏۱ص50
وجود مقدّس علی بن الحسین علیه السلام از جانب حضرت ربّ العزّه به عنوان چهارمین اختر تابناک امامت، برای اینکه تمام عالمیان در همه شئون؛ آنجناب را برای یافتن سعادت دنیا و آخرت اُسوه و سرمشق قرار دهند، انتخاب شد، و همین مسئله در باز شناساندن شخصیت و عظمت حضرت در تمام جهات حیات کافی است.

در کوچه پس کوچه های جوانی ام، نجوای دعای توست که می جوشد و میل رویش را در تمام وجودم ایجاد می کند. برای سبز شدن و جوانه زدن، لابه لای صحیفه ات آشیانه می کنم.

    یعقوب کربلا! چه قدر گریه می کنی
از صبح زود تا به سحر گریه می کنی
یعقوب را که غصه ی یوسف شکست و تو
داری برای چند نفر گریه می کنی
وقتی که چشم هات می افتد به معجری
حق داری ای عزیز اگر گریه می کنی
این طفل را به جان خودت آب داده اند
دیگر چرا میان گذر گریه می کنی
از صبح تا غروب فقط نیزه می زدند
داری به قتل صبر پدر گریه می کنی
چشمت چرا ضعیف شده بی رمق شده
یعقوب کربلا چقدر گریه می کنی؟!
با دیدن اسیر کجا می رود دلت؟!
با دیدن فقیر کجا می رود دلت؟!

ما مستمند کیسه ی خیراتی توایم
ذاتاً فقیر آن کرم ذاتی توایم

یکی از سوالات مطرح درخصوص حضرت امام حسین علیه السلام این است که آیا آن حضرت فرزندی به نام «عبدالله» داشتندکه ایشان را «اباعبدالله» خطاب می کنند؟

در برخی منابع نقل شده است که کنیه مبارک ابا عبدالله برای حضرت سیدالشهداء علیه السلام از

«عبدالله رضیع» نام دیگر حضرت «علی اصغر» فرزند شیرخوار امام حسین علیه السلام که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید؛ گرفته شده است. لذا اباعبدالله به این اعتبار کنیه مبارک امام حسین علیه السلام است.

البته نظر دیگر این است که اینگونه کنیه‌ها در میان عرب مرسوم است و لازم نیست تا فرزندی داشته باشند و از نام او کنیه درست کنند؛ مانند اباصالح که کنیه مبارک امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است، یا ابوتراب.

مثیر الاحزان، ابن نمای حلی، ص 7
بحار الانوار، مجلسی، ج 45، ص 47

#امام حسین(ع)

#عاشورا

فرهنگ عاشورایی با شناخت از سنت و سیره حضرت امام حسین(ع) می‌تواند پایدار بماند؛ زیرا امتی که فلسفه و سبک زندگی امام را شناخت و به آن عمل کرد می‌تواند پاسدار فرهنگ عاشورایی باشد.

از نظر امام حسین(ع) انسان باید همواره در هر کار نیک پیشگام باشد. اصولاً در امور اجتماعی به دلایل واقعی یا واهی، اختلاف پدید می‌آید و حقوقی حتی ضایع می‌شود. اگر انسان بخواهد همواره براساس عدالت و به دور انصاف و احسان و اکرام در جامعه با دیگران تعامل داشته باشد، زندگی را بر خود و دیگران سخت می‌کند.گاه انسان ناخواسته و حتی خواسته سخنی به زبان می‌راند که نارسا است و یا برداشتی می‌کند که نادرست است.همین نارسایی در سخن و نادرستی در برداشت موجب اختلاف و درگیری می‌شود.از اینرو بایدعذر تقصیر دیگران را پذیرفت و حتی برای آنان بهانه‌سازی کرد تا رفتارشان توجیه و قابل پذیرش شود و به جای سرزنش و عتاب با آنان رفتاری خوب داشت.
در زندگی خانوادگی میان همسران این امور بیشتر نمود دارد؛ زیرا روابط میان آنان بیشتر و نزدیکتر بوده و به همان میزان احتمال خطا، اشتباه و حتی گناه عمدی و علمی وجود دارد.بنابراین، اگر همسران بخواهند این امور را به رخ هم بکشند، زندگی تلخ شده و شیرینی مودت و رحمت از آن خانه و خانواده رخت برمی‌بندد.قهر کردن شایددربرخی از مواضع و مصادیق برای هوشیارسازی طرف دیگر خوب و سازنده باشد، ولی همیشه کارایی لازم را ندارد و نمی‌تواند اهداف و مقاصد خوب و نیک را برآورده سازد. اینجاست که مقولاتی چون “ارحم ترحم؛ رحم کن تا به تور رحم شود"، “بگذر تا خداوند از سر تقصیرات تو بگذرد"، “ببخش تا در مقام احسان قرار گیری"، “بذل مهر و محبت و مال کن تا در مقام ایثار و اکرام جاگیری” و مانند آنها… بهترین سلوکی است که براساس انصاف و مکارم اخلاقی می‌توان انجام داد. امام حسین علیه‌السلام براساس آموزه‌های وحیانی قرآن فرمودند: “ایما اثنین جری بینهما کلام فطلب احدهما رضی الاخر کان سابقه الی الجنهًْ”؛ هر یک از دو نفری که میان آنها نزاعی واقع شود و یکی از آن دو زودتر رضایت دیگری را بجوید، سبقت گیرنده اهل بهشت خواهد بود.

(کشف الغمهًْ فی معرفهًْ الائمه ج ۲، ص ۳۳)
از نظر قرآن کسی که در کارهای خیر و معروف پیشگام می‌شود و با شتاب از دیگران سبقت می‌جوید، برای خودش مقامی را فراهم می‌آورد که از آن به مقام علیین و سابقون و مقربون یاد می‌شود؛ زیرا خداوند چنین اشخاصی را دوست می‌دارد و آنان را به خود نزدیک کرده و تقرب می‌بخشد.

(بقره، آیه ۱۴۸؛ مائده، آیه ۴۸)
در آیات قرآن از قهر کردن و قطع روابط نهی شده (بقره، آیه ۲۷؛ رعد، آیه ۲۵)

و در روایات از قهر بیش از سه روز نهی گردیده است؛ زیرا قهر کردن موجب می‌شود تا برخی از عبادات مقبول نشود و خشم الهی را برانگیزد. (بحارالانوار، ج۷۴، ص ۱۳۸، ح ۱۰۸).
حضرت صادق(ع) فرمودند:” پیوسته تا دو مسلمان با هم قهرند، ابلیس شاد است و چون آشتی کنند، زانوهایش بلرزد و به هم بخورد و بندهایش از هم بگسلد و فریاد کشد: ای وای بر من! از آنچه به هلاکت رسد.”

(اصول کافی، ج۲، ص ۳۴۶٫)

#عاشورا

#محرم

#سبک زندگی

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ

وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

وچه دلتنگم … برای آن قبله عشق! که وقتی در برابرش می ایستی بی اختیار دستها بر روی سینه می رود و آرام؛ دل فریاد بر می آورد: “صلی الله علیک یا اباعبدالله الحسین(ع)”

دلتنگ برای آن شهر زيبا و آسمانی که رنگ و بوي خدایی دارد

براي آن عرش شش گوشه که عاشقانش چون نگین آن را در بر گرفته اند.

برای قلب این کهکشان شش گوشه که حضرت علی اصغر(ع) باب الحوائج شش ماهه را در خود

جای داده؛ …چه سنخیت جالبی شش گوشه و شش ماهه!

برای آن تحت قبه … که دلباختگانش قنوت های نیاز خود را به امید استجابت بسوی عرش الهی

به اهتزاز درآورده و آن را با بلورهای اشک خود بدرقه میکنند!

برای کبوتران بین الحرمین که در سپیدمان زائران را نظاره ميکند!

برای صفای بین الحرمین که به حقیقت مقدس ترین وادی و زیباترین دو راهی عالم است!

برای خاکی که ذره ذره اش شرف دارد بر عالم و نوایی که هنوز بر گوش می رسد:

“هل من ناصر ینصرنى”

برای آن گنبد طلا و گلدسته هایش که با دیدن آن عرش دل می لرزد، دیدگان بارانی می شود و بوی سیب بر مشام می رسد.

برای حرم و بارگاه و گلدسته های رو به عرش علمدارش، ابواالفضل العباس (ع) که همچون برادرش

اباعبدالله (ع) از هر دلی دلربائی می کند.

اللهم الرزقنا زیارت الحسین بکربلا

                 اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی

          سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ

(1) خواندن زیارت عاشورا
(2) سعى کنند در نفرین و لعن بر قاتلان آن حضرت و یکدیگر را تعزیت گویند در مصیبت آن جناب و بگویند:
اَعْظَمَ اللّهُ اُجُورَنا وَاُجورَکمْ بِمُصابِنا بِالْحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ وَجَعَلَنا وَاِیاکمْ مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَعَ وَلِیهِ الاِْمامِ الْمَهْدِىِّ مِنْ الِ مُحَمَّدٍ عَلَیهِمُ السَّلامُ
(3) شایسته است در این روز مقتل بخوانند و یکدیگر را بگریانند.
(4) خواندن هزار مرتبه توحید در این روز فضیلت دارد و روایت شده که خداوند رحمان نظر رحمت بسوى او کند .
(5) خواندن دعای عشرات
(6) اگر کسى در این روز نزد قبر امام حسین علیه السلام باشد و مردم را آب دهد مثل کسى باشد که لشکر آن حضرت را آب داده باشد و با آن جناب در کربلا حاضر شده باشد .
علاّمه مجلسى در زادالمعاد فرموده و بهتر آنست که روز نهم و دهم را روزه ندارند زیرا که بنى امیه این دو روز را براى بَرَکت و شماتت بر قتل آن حضرت روزه مى داشتند و احادیث بسیار در فضیلت این دو روز و روزه آنها بر حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ اله بسته اند و از طریق اهل بیت عَلیهمُ السلام در مذمّت روزه این دو روز خصوصا روز عاشورا وارد شده است و ایضا بنى امیه علیهم اللَّعْنَةُ از براى برکت آذوقه سال را در روز عاشورا در خانه ذخیره مى کرده اند.
(7) در آن روز آذوقه در خانه ذخیره نکند و نخندد و مشغول لهو و لعب نگردد.
(8) هزار مرتبه بر قاتلان آن حضرت لعنت کند و بگوید اَلّلهُمَّ الْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَینِ علیه السلام
(9) چهار رکعت نماز و دعایى که از امام صادق علیه السلام نقل شده که در این روز در وقت چاشت باید به عمل آورد.
مفاتیح الجنان/ زادالمعاد

در زیارت عاشورا خطاب به حسین‌بن علی(ع) آمده است: «السلام علیک یا ثارالله و ابن ثاره»؛ سلام بر تو ای ثارخدا و فرزند ثارخدا. این تعبیر، در زیارت‌های دیگر از جمله زیارت مخصوص امام حسین(ع) در اول رجب و نیمه رجب و شعبان و زیارت امام حسین (ع) در روز عرفه نیز آمده است.
دریکی از زیارتنامه‌های امام حسین(ع) آمده است: «انک ثارالله فی‌الارض من الدم الذی لا یدرک ثاره احد من ‌‌‌‌‌‌‌{اهل} الارض {الا باولیائک}، و لایدرکه الا الله وحده.»؛ ای سیدالشهداء! تو خون خدا در زمینی، همان خونی که هیچ یک از اهل زمین- مگر به وسیله اولیایش- انتقام آن را نمی‌تواند بگیرد و جز خداوند نمی‌تواند خونخواهی او را بنماید. (بحارالانوار، ج۱۰۱، ص۱۶۸)
همچنین در زیارت دیگری از امام حسین(ع) آمده است: “السلام علیک یا قتیل‌الله و ابن قتیله السلام علیک یا ثارالله و ابن‌ثاره“؛ سلام بر تو ای کشته [در راه] خدا و فرزند چنین کسی، سلام بر تو ای خون [ریخته شده] در راه خدا و ای فرزند چنین کسی.

معانی ثارالله:
ثارالله در چند معنا به کار رفته است: الف: خونخواهی و انتقام؛
ب: کسی که خداوند انتقام خونش را از قاتلانش به وسیله قائم آل‌محمد خواهد گرفت؛
ج: گفته شده که لفظ «اهل» در تقدیر است؛ پس ثارالله یعنی اهل ثارالله، اهل خونخواهی الهی که خداوند انتقام خونش را می‌گیرد؛ و خونخواهی شما از خدا خواسته می‌شود؛
د: ثار به معنای مفعولی (مثئور) است، یعنی کشته شده‌ای که خونخواه دارد و ثارالله به کسی گفته می‌شود که خدا خونخواه اوست؛
ه- کسی که خونبهایش متعلق به خداست و او خونبهایش را می‌گیرد. یعنی او متعلق به یک خانواده یا قبیله یا ملت نیست که خونبهایش را رئیس خانواده یا قبیله یا کشور بگیرد، بلکه متعلق به جهان انسانیت است و شهید راه خداست و خونبهای او را خدا باید بگیرد؛
و: کسی که خودش در دوران رجعت می‌آید و انتقام خون خود و یارانش را می‌گیرد؛
ز: خون ریخته شده در راه خدا؛
ح: خون خدایی و الهی؛ که اضافه شدن خدا به خون، برای شرافت و کرامت بخشیدن است یعنی از باب اضافه تشریفی است، چنانکه گفته می‌شود بیت‌الله و روح‌الله؛
ط: خون خدا؛ همچنانکه گفته می‌شود: (یدالله و عین‌الله)
(شفاءالصدور فی شرح زیاره‌العاشور، تهران ۱۳۷۶ ش، ص ۱۶۳-۱۶۴؛ ملاذ الاخیار فی فهم تهذیب الاخبار، ج۹، ص۱۳۴؛ الوافی، ج۱۴، ص۱۴۸۹؛ بحارالانوار، ج۹۸، ص۱۵۰، ذیل حدیث۱؛ روضه المتقین فی شرح من لایحضره الفقیه، ج۵، ص۴۲۸؛ حسینی شیرازی، سید محمد، تقریب‌القرآن الی الاذهان، ج۲، ص۲۰۰)

برگرفته از www.samamos.com

السلام عليك يااباعبدالله الحسين علیه السلام