نسيم رحمت

انسان باید خودش حافظ شرافت و کرامت و عزت خویش باشد؛ زیرا کسیکه خودش حافظ ارزش خودش نیست، نبایدامید داشته باشدتا دیگران برایش ارزشی قائل شوند.
برخی از سخنان، انسان را از ارزش و اعتبار ساقط می‌کند. انسانها باید در سخن اموری را رعایت کنند که شامل صداقت، صحت، استواری، پاکی و مانند آنها است. در آیات قرآنی به این معیارها در سخن توجه داده شده است؛ زیرا برخی از سخنان گناه کبیر‌ه است و این زبان است که سخنی چون بهتان، افتراء، تهمت، غیبت و مانند آنها را موجب می‌شود.
انسان مومن باید در گام نخست مواظب سخنان خودش باشد؛ زیرا مهم‌ترین اعمال خیر و شر از زبان تحقق می‌یابد. از همین رو قرآن، اعمال را از باب غلبه، به لفظ نسبت می‌دهد و بازخواست آن را مطرح می‌کند. (ق، آیه ۱۸)

پس باید کاری کرد که سخنی بر زبان نیاید که موجب بی‌ارزشی و بی‌اعتباری شخصیتی آدمی شود و انسان‌ را در میان مردم بی‌بها و بی‌ارزش سازد و شرافت و کرامتش را لکه‌دار کند.
امام حسین(ع) در تعاملات اجتماعی به این نکته توجه داده و فرموده‌اند:

“لاتقولوا بالسنتکم ما ینقص عن قدرکم”؛ چیزی را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.

(جلاءالعیون، ج۲ ص ۲۰۵)

#امام حسین (ع)

#سخن

#شخصیت

یکی از سوالات مطرح درخصوص حضرت امام حسین علیه السلام این است که آیا آن حضرت فرزندی به نام «عبدالله» داشتندکه ایشان را «اباعبدالله» خطاب می کنند؟

در برخی منابع نقل شده است که کنیه مبارک ابا عبدالله برای حضرت سیدالشهداء علیه السلام از

«عبدالله رضیع» نام دیگر حضرت «علی اصغر» فرزند شیرخوار امام حسین علیه السلام که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید؛ گرفته شده است. لذا اباعبدالله به این اعتبار کنیه مبارک امام حسین علیه السلام است.

البته نظر دیگر این است که اینگونه کنیه‌ها در میان عرب مرسوم است و لازم نیست تا فرزندی داشته باشند و از نام او کنیه درست کنند؛ مانند اباصالح که کنیه مبارک امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است، یا ابوتراب.

مثیر الاحزان، ابن نمای حلی، ص 7
بحار الانوار، مجلسی، ج 45، ص 47

#امام حسین(ع)

#عاشورا

برای هر چیزی نشانه‌ای است.نشانه دوست خوب آنست که انسان را از کارهای زشت و نابهنجار نهی کندوبه کارهای نیک تشویق نماید؛ اما دوست بد و دشمن کسی است که به کارهای زشت ترغیب می‌کند.

امام حسین(ع) فرموده‌اند:“من احبک نهاک و من ابغضک اغراک”؛ کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می‌کند و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می‌کند.

(نزهه الناظر، ص ۸۸)

اصولا انسان خردمند و دانا کسی است که به این نشانه توجه دارد و بر آن است تا از هر کسی که از او نقد می‌کند و کارهای بدش را به او نشان می‌دهد، استقبال کند، نه از کسی که به مداحی و چاپلوسی می‌پردازد.کسیکه از انتقاد ناراحت می‌شود، بداند به خودش ظلم روا داشته است. قطع دوستی با دوستان صادق و راست، قطع دوستی با خود و خدا است و پیوند با مدح‌کنندگان و چاپلوسان در حقیقت پیوند با شیطان و بریدن از خدا است.

به سخن دیگر، آینه چون نقش تو بنمود راست/ خودشکن آئینه شکستن خطاست.

از اینرو امام حسین(ع) درباره نشانه دانا و خردمند فرمودند:

“از نشانه‌های عالم، نقد سخن و اندیشه خود و آگاهی از نظرات مختلف است".

(بحارالانوار، ج ۷۵، ص ۱۱۹)

#دوست

#امام حسین (ع)

فرهنگ عاشورایی با شناخت از سنت و سیره حضرت امام حسین(ع) می‌تواند پایدار بماند؛ زیرا امتی که فلسفه و سبک زندگی امام را شناخت و به آن عمل کرد می‌تواند پاسدار فرهنگ عاشورایی باشد.

از نظر امام حسین(ع) انسان باید همواره در هر کار نیک پیشگام باشد. اصولاً در امور اجتماعی به دلایل واقعی یا واهی، اختلاف پدید می‌آید و حقوقی حتی ضایع می‌شود. اگر انسان بخواهد همواره براساس عدالت و به دور انصاف و احسان و اکرام در جامعه با دیگران تعامل داشته باشد، زندگی را بر خود و دیگران سخت می‌کند.گاه انسان ناخواسته و حتی خواسته سخنی به زبان می‌راند که نارسا است و یا برداشتی می‌کند که نادرست است.همین نارسایی در سخن و نادرستی در برداشت موجب اختلاف و درگیری می‌شود.از اینرو بایدعذر تقصیر دیگران را پذیرفت و حتی برای آنان بهانه‌سازی کرد تا رفتارشان توجیه و قابل پذیرش شود و به جای سرزنش و عتاب با آنان رفتاری خوب داشت.
در زندگی خانوادگی میان همسران این امور بیشتر نمود دارد؛ زیرا روابط میان آنان بیشتر و نزدیکتر بوده و به همان میزان احتمال خطا، اشتباه و حتی گناه عمدی و علمی وجود دارد.بنابراین، اگر همسران بخواهند این امور را به رخ هم بکشند، زندگی تلخ شده و شیرینی مودت و رحمت از آن خانه و خانواده رخت برمی‌بندد.قهر کردن شایددربرخی از مواضع و مصادیق برای هوشیارسازی طرف دیگر خوب و سازنده باشد، ولی همیشه کارایی لازم را ندارد و نمی‌تواند اهداف و مقاصد خوب و نیک را برآورده سازد. اینجاست که مقولاتی چون “ارحم ترحم؛ رحم کن تا به تور رحم شود"، “بگذر تا خداوند از سر تقصیرات تو بگذرد"، “ببخش تا در مقام احسان قرار گیری"، “بذل مهر و محبت و مال کن تا در مقام ایثار و اکرام جاگیری” و مانند آنها… بهترین سلوکی است که براساس انصاف و مکارم اخلاقی می‌توان انجام داد. امام حسین علیه‌السلام براساس آموزه‌های وحیانی قرآن فرمودند: “ایما اثنین جری بینهما کلام فطلب احدهما رضی الاخر کان سابقه الی الجنهًْ”؛ هر یک از دو نفری که میان آنها نزاعی واقع شود و یکی از آن دو زودتر رضایت دیگری را بجوید، سبقت گیرنده اهل بهشت خواهد بود.

(کشف الغمهًْ فی معرفهًْ الائمه ج ۲، ص ۳۳)
از نظر قرآن کسی که در کارهای خیر و معروف پیشگام می‌شود و با شتاب از دیگران سبقت می‌جوید، برای خودش مقامی را فراهم می‌آورد که از آن به مقام علیین و سابقون و مقربون یاد می‌شود؛ زیرا خداوند چنین اشخاصی را دوست می‌دارد و آنان را به خود نزدیک کرده و تقرب می‌بخشد.

(بقره، آیه ۱۴۸؛ مائده، آیه ۴۸)
در آیات قرآن از قهر کردن و قطع روابط نهی شده (بقره، آیه ۲۷؛ رعد، آیه ۲۵)

و در روایات از قهر بیش از سه روز نهی گردیده است؛ زیرا قهر کردن موجب می‌شود تا برخی از عبادات مقبول نشود و خشم الهی را برانگیزد. (بحارالانوار، ج۷۴، ص ۱۳۸، ح ۱۰۸).
حضرت صادق(ع) فرمودند:” پیوسته تا دو مسلمان با هم قهرند، ابلیس شاد است و چون آشتی کنند، زانوهایش بلرزد و به هم بخورد و بندهایش از هم بگسلد و فریاد کشد: ای وای بر من! از آنچه به هلاکت رسد.”

(اصول کافی، ج۲، ص ۳۴۶٫)

#عاشورا

#محرم

#سبک زندگی

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ

وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

وچه دلتنگم … برای آن قبله عشق! که وقتی در برابرش می ایستی بی اختیار دستها بر روی سینه می رود و آرام؛ دل فریاد بر می آورد: “صلی الله علیک یا اباعبدالله الحسین(ع)”

دلتنگ برای آن شهر زيبا و آسمانی که رنگ و بوي خدایی دارد

براي آن عرش شش گوشه که عاشقانش چون نگین آن را در بر گرفته اند.

برای قلب این کهکشان شش گوشه که حضرت علی اصغر(ع) باب الحوائج شش ماهه را در خود

جای داده؛ …چه سنخیت جالبی شش گوشه و شش ماهه!

برای آن تحت قبه … که دلباختگانش قنوت های نیاز خود را به امید استجابت بسوی عرش الهی

به اهتزاز درآورده و آن را با بلورهای اشک خود بدرقه میکنند!

برای کبوتران بین الحرمین که در سپیدمان زائران را نظاره ميکند!

برای صفای بین الحرمین که به حقیقت مقدس ترین وادی و زیباترین دو راهی عالم است!

برای خاکی که ذره ذره اش شرف دارد بر عالم و نوایی که هنوز بر گوش می رسد:

“هل من ناصر ینصرنى”

برای آن گنبد طلا و گلدسته هایش که با دیدن آن عرش دل می لرزد، دیدگان بارانی می شود و بوی سیب بر مشام می رسد.

برای حرم و بارگاه و گلدسته های رو به عرش علمدارش، ابواالفضل العباس (ع) که همچون برادرش

اباعبدالله (ع) از هر دلی دلربائی می کند.

اللهم الرزقنا زیارت الحسین بکربلا